zadzwoń: +48 799 965 956
Proprioceptive neuromuscular facilitation - proprioceptywne nerwowo-
PNF jest metodą neurofizjologiczna, jedną z najbardziej znanych koncepcji terapeutycznych. Znajduje zastosowanie w rehabilitacji neurologicznej, ortopedycznej i sportowej. Metoda PNF :
Terapia PNF skupia się na indywidualnych potrzebach w celu umożliwienia wykonania czynności, które są najważniejsze dla pacjenta i warunkują jego pełen udział w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym. W terapii wykorzystuje się głównie wzorce ruchowe, często w postaci konkretnych zadań ruchowych, angażujących do pracy duże grupy mięśniowe. Ponadto ruch może być ułatwiony odpowiednim bodźcowaniem poprzez właściwy chwyt lub opór manualny, a także poprzez stymulację dotykową, słuchową, wzrokową.
Sucha Igłoterapia to zabieg wykazujący bardzo wysoką skuteczność i precyzyjność. Pozwala dotrzeć do głębokich struktur mięśni i powięzi, często niemożliwych do osiągnięcia przy pomocy technik manualnych. W szybki sposób eliminuje przyczynę dolegliwości jednocześnie zmniejsza częstotliwość nawrotów w przypadku eliminowania punktów spustowych.
Suche igłowanie jest bardzo skuteczną formą terapii bólu pochodzenia mięśniowo-powięziowego zarówno przewlekłego jak i ostrego, odbywającą się poprzez dezaktywację punktów spustowych. Dzieli się na igłoterapię głęboką (domięśniową) oraz powierzchniową, w obu technikach wykorzystywane są igły akupunkturowe. Idea Dry Needling jest inna niż akupunktury, ponieważ igła nie jest wprowadzana powierzchownie w punkty szlaków energetycznych (meridianów) wywodzących się z medycyny alternatywnej, tylko z zamysłem stricte mechanicznego oddziaływania na tkankę łączną. Następnie działanie mechaniczne zostaje przetworzone w odpowiedni mechanizm neurofizjologczny.
Najczęściej poddawany terapii jest system mięśniowo-powięziowy: brzuśce mięśni poprzecznie prążkowanych (najczęściej występują TrP) które często związane są z utratą funkcji i zaburzeniami ruchowymi. Dry Needling stosuje się także m.in. przy tendinopatiach i bólach pochodzących z tkanki bliznowatej, adhezjach powięziowych w różnych warstwach powięzi, aby zmniejszyć napięcia powięziowe w określonych obszarach ciała.
Przy głębokiej igłoterapii kluczowym aspektem jest wywołanie miejscowej odpowiedzi drżeniowej (local twitch response), nie tylko aby potwierdzić odnalezienie napiętego pasma, lecz także w celu stymulacji procesów gojenia.
Przy powierzchownej igłoterapii ukłucie stymuluje dopływ tlenu do usztywnionych włókien, zmniejsza odczyn zapalny, poprawia krążenie krwi i tym samym redukuje wzmożone napięcie. Ta forma wykorzystywana jest szczególnie gdy ciężko określić źródło objawów. Wybór techniki jest zawsze dostosowany do pacjenta i jego dolegliwości.
Dry Needling znajduje się w grupie metod bezpośredniego mechanicznego oddziaływania na tkanki, w celu uzyskania reakcji biomechanicznych, biochemicznych i naczyniowych. Co ważne w tej metodzie nie stosuje się środków farmakologicznych.
Suche igłowanie jest bezpieczną formą leczenia, używane są wyłącznie sterylne, jednorazowe igły oraz specjalne środki dezynfekujące skórę pacjenta i ręce terapeuty.
Model odkształcenia powięzi (FDM) jest skuteczną metodą w leczeniu szerokiego zakresu urazów układu mięśniowo-szkieletowego.
Metoda FDM sprawdza się zwłaszcza w przypadku urazów w stanie ostrym i podostrym.
Twórcą Modelu Dystorsji Powięzi jest Dr. Stephen Typaldos lekarz i osteopata. Model interpretuje dolegliwości bólowe pacjenta jako skutek dystorsji jednej lub większej ilości powięzi.
Doktor Typaldos wyróżnił 6 typów dystorsji (odkształceń) powięzi, każda z dystorsji prowadzi do terapii opartej na gestykulacji bólu.
Każdej z dystorsji towarzyszy specyficzny język ciała pacjenta i charakterystyczny opis odczuwanych dolegliwości co daje podstawę do szybkiej diagnozy i skutecznego leczenia.
Diagnozą według metody FDM jest zawsze hipoteza oparta na działaniu. Wyróżniamy 4 kryteria służące dobraniu odpowiedniej terapii:
Dzięki tym kryteriom wyniki po terapii są obiektywne i mierzalne.
Skutkami ubocznymi terapii FDM może być wrażenie zakwasu mięśni, krwiaki, zmęczenie.
Jest specjalistyczną dziedziną fizjoterapii, zajmującą się schorzeniami neuro-mięśniowo-szkieletowymi. Bazuje na wnioskowaniu klinicznym, wykorzystuje techniki manualne i tak zwane ćwiczenia terapeutyczne, czyli specyficzne zadania terapeutyczne, celowane na diagnozowany problem.
W terapii manualnej wykorzystuje się również techniki mobilizacji lub manipulacji stawów kręgosłupa i stawów obwodowych oraz specjalne techniki terapii manualnej tkanek miękkich.
Rozpoznanie pacjenta w ramach terapii manualnej zawiera szereg informacji, zebranych w trakcie badania podmiotowego oraz przedmiotowego.
W trakcie wywiadu formułujemy hipotezę problemu, którą sprawdzamy odpowiednio dobierając badanie cielesne. Po przeprowadzonym badaniu stawiamy rozpoznanie kliniczne i wdrażamy próbną terapię. Celowość terapii wymaga potwierdzenia w postaci Rtestu. Na tej bazie buduje się odpowiednią dla danego pacjenta autoterapię (ćwiczenie terapeutyczne). Trafne rozpoznanie kliniczne po wywiadzie i badaniu umożliwia, postawienie prognozy oraz celów terapeutycznych krótkoterminowych, długoterminowych oraz specjalnych.
Metoda mechanicznego diagnozowania i terapii McKenziego jest to metoda opracowana przez nowozelandzkiego fizjoterapeutę Robina McKenziego, przeznaczona pierwotnie do badania, leczenia i profilaktyki bólów kręgosłupa natmiast w późniejszym okresie jej zastosowanie zostało rozszerzone o stawy obwodowe.
Wielkim atutem metody McKenziego jest fakt, że pozwala ona Pacjentom samodzielnie radzić sobie z bólem. W niektórych przypadkach co prawda wskazana jest interwencja terapeuty, ale absolutnie nie dotyczy to wszystkich osób dotkniętych bólami odcinka lędźwiowego.
Autor metody podzielił zespoły bólowe kręgosłupa na 3 mechaniczne zespoły kliniczne, uwzględniając przyczynę objawów tj:
Dokładny obraz choroby po wykonanym wnikliwym wywiadzie i badaniu przedmiotowym pozwala przypisać pacjenta do jednego z zespołów klinicznych oraz dobraniu odpowiedniego sposobu leczenia.
Robin McKenzie opracował specjalistyczny program postępowania leczniczego, opierający się na doborze odpowiednich ćwiczenia które pacjent powinnie wykonywać samodzielnie w domu.
Kinesiology Taping to metoda, która pozwala na osiąganie doskonałych rezultatów terapeutycznych przez działanie sensoryczne i mechaniczne specjalistycznych elastycznych plastrów aplikowanych bezpośrednio na skórę pacjenta w ściśle określony sposób przez terapeutę.
Metoda ta pod nazwą kinesiotaping rozwinęła się w latach 70-tych ubiegłego wieku dzięki doktorowi Kenzo Kase, japońskiemu chiropraktykowi, który założenia metody oparł o zasady kinesiologii. Nazwa Kinesiology taping pochodzi z łaciny kinesiologia-nauka o ruchu, a wiec poprzez aplikację plastra dajemy możliwość przywrócenia funkcji. Aplikacje kinesiology tapingu pozwalają na zachowanie pełnego zakresu ruchu, świadomą normalizację napięcia mięśniowego, aktywowanie mięśni uszkodzonych, zmniejszają ból i nienaturalne odczucia skóry, likwidują zastoje i obrzęki limfatyczne oraz korygują niewłaściwe pozycje powierzchni stawowych, korygują ułożenia powięzi i skóry oraz poprawiają mikrokrążenie.
Każda aplikacja jest poprzedzona badaniem, oceną układu mięśniowo-powieziowego. Nie jest oparta na stosowaniu gotowych szablonów dla poszczególnych schorzeń.
Wpływ na funkcje mięśni
Wpływ na funkcje stawów
Wpływ na funkcje układu limfatycznego
Metoda kinesiology taping:
Nalepiony plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych i/lub sensorycznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) i w zależności od rodzaju plastra, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie. Jego grubość, ciężar właściwy i rozciągliwość (w zakresie 130-140%) są zbliżone do parametrów ludzkiej skóry. Jest elastyczny, wodoodporny, przepuszczalny dla powietrza i hipoalergiczny.
ul. Stoigniewa 3
30-565 Kraków,
woj. małopolskie
+48 799 965 956
open.reh@gmail.com
tramwajem
linie: 3, 6, 24, 13, 11, 23
autobusem
linie: 144, 173, 169
